Marijn de Vries schreef laatst een interessante column over naar buiten gaan. Elk woord wat ze schrijft is raak, maar ik werd het meest getriggerd door: ‘chagrijnige mensen komen niet buiten’.  
Ik ben zelf groot voorstander van buiten. Lekker de natuur in. Wandelschoenen aan en gaan. Weer of geen weer zul je mij niet altijd horen zeggen. Mijn stoere ego zou er graag mee willen pochen, maar als het buiten nat en guur is, dan wint de behaaglijke warmte het toch 9 van de 10 keer. Of 99 van de 100.  
Als de lock-down ons iets geleerd heeft, dan is het dat er altijd één ding is wat wel kan en mag. Ook al mogen we nergens naar toe, niet met meerdere mensen samenkomen en nergens meer naar binnen: we mogen nog altijd naar buiten. Een diepe ademteug buitenlucht, gratis én corona-proof.  
Want heel eerlijk, als ik te lang binnenblijf, op een kluitje met de rest van het gezin dat ook verplicht binnen moeten blijven, dan herken ik me wel in de woorden van Marijn. Ik raak inmiddels minder geïrriteerd omdat de kinderen continu om me heen hangen en mijn hulp ineens weer overal bij nodig hebben. Ik probeer tot 100 te tellen als hun thuiswerk niet afkomt of ze komen zwaaien in mijn zoom-overleg. En raak minder in paniek als er niet op tijd eten op tafel staat omdat mijn partner en ik van elkaar dachten dat er boodschappen gedaan zouden worden.
Doordat ik mag werken als fysiotherapeut kan ik me gelukkig af en toe verplaatsen en ben ik even weg van alles. Zo kan ik de verschillende rollen als moeder, ondernemer, partner en dochter letterlijk even van elkaar scheiden.  
Maar wat word ik ontzettend chagrijnig van dat er in deze hernieuwde lock-down toch weer een stukje ik verloren lijkt te gaan als ik niet oppas. Niet zorg voor mezelf. Dat doe ik door mezelf te herinneren aan datgene wat ik wel kan doen. Naar buiten! Door weer? Als het chagrijnigheidswater me aan de lippen staat, zeg ik volmondig ja! Door wind? Gaat die mij omverblazen dan? Kom maar op!  
Voel jij je soms ook belemmerd door alle rollen die je weer in één dag onder hetzelfde dak aan het vervullen bent, zonder adem te halen? Mis je af en toe de momenten alleen die je voorheen had als je naar je werk reed, als het huis even leeg was of wanneer je even bij jezelf kon inschakelen omdat de rest uitgeschakeld was?  
Dat kan nog steeds! Wat houd je tegen om er lekker op uit te gaan! Jas aan, sjaal om, dikke sokken en desnoods een muts en handschoenen. Je hebt echt niet perse een bos nodig, geen hei, geen strand. Een blokje om kan al voldoende zijn. Waai uit, adem uit, geef jezelf een break. Je weet dat je ervan opknapt. Dat je weer met een stralende blos en open blik thuiskomt. De warmte van je thuis geeft sowieso een glimlach op je frisse gezicht.  
Bovendien is er één garantie; je bent onderweg zeker geen chagrijnige mensen tegengekomen! 
En het zelf ook niet (meer)…